پرستاران

سوالی که در ذهن پرسشگر و جستوجوگر هر پرستار ایرانی است این است که چاره چیست؟

این نشان از عقلانیت و خردورزی این قشر فهیم و فرهیخته دارد. بهترین راه مجاری قانونی است و شکی در این نیست و جامعه پرستاری ما قانونگرایی خود را با صبر و حوصله و استقامت و تاسیس نظام پرستاری و پیگیری طولانی و خارج از حوصله مطالبات اصلی از طریق آن در دولت و مجلس نشان داده است.

اما اینک اعتراض ما علاوه بر تاکید بر مطالبات بر حق خود اعتراض به بی قانونی مسئولان است.

هیچ وجاهت عقلانی و قانونی ندارد که مصوبه قانونی کشور که تمام مجاری قانونی تصویب را طی نموده است سالها بر زمین مانده و به بهانه های مختلف بین سازمانهای مختلف پاسکاری شود.

قانون تصویب شده ناموس نظام و مملکت است و بر نهادهای قانونگذار است که از آن صیانت و از اجرای آن اطمینان حاصل کنند اما در قوانین تعرفه گذاری و کاهش ساعت کار متاسفانه صدایی از جایی بلند نمیشود.

اینک راه جامعه پرستاری انتظار عمل مسئولان نیست که چه بسا مسئولان صنفی منتخب ما در گیرودار گرفتن مسئولیتهای مختلف انگیزه کافی برای پیگیری مطالبات برحق و قانونی ما را نداشته باشند .

بچه های بیمارستان امام و شریعتی در روزها و ماههای اخیر نشان دادند که اگر با اهرم تجمع اعتراضی در محیط کار خود اقدام کنیم کارائی مطلوب و مناسبی خواهد داشت.

تجمع صنفی برای اعتراض به وضع موجود و پیگیری مطالبات خود یکی از راهکارهای قانونی است و همکار پرستاری که در محوطه بیمارستان خود دور هم جمع و پیگیر خواسته صنفی خود هستند کار غیرقانونی مرتکب نمیشوند.

در شرایط فعلی بهترین و سهل الوصول ترین راه تجمعات خود پرستاران است.